Agata Świerzowska, Joga. Droga do transcendencji, Wydawnictwo WAM, Kraków 2009.

Współcześnie coraz więcej osób podejmuje praktykę jogi. Czynią to na wiele sposobów, sięgają po różne metody, których rozmaitość trudno objąć i usystematyzować.  Praktykują w zaciszu domowym i szkołach jogi, w aśramach i klubach fitness, w luksusowych ośrodkach wypoczynkowych i szpitalach, a nawet w kościołach i salach parafialnych. W zależności od indywidualnych upodobań potrzeb każdy może również sięgnąć po jeden z wielu specjalistycznych podręczników jogi dla nauczycieli, pianistów, biznesmenów, graczy w golfa, pracowników biurowych itd. Możliwe jest także uczestniczenie w korespondencyjnym lub internetowym kursie jogi. Współcześnie, choć może wydawać się to nieprawdopodobne, jogę praktykują  również koty, psy czy konie. Ich właściciele mają do dyspozycji nie tylko stosowne podręczniki, ale i rozmaite akcesoria przydatne przy wykonywaniu ćwiczeń. Mogą również zabrać swych ulubieńców na specjalne zajęcia dla zwierząt, prowadzone przez wykwalifikowanych nauczycieli.

W ciągu niemal pięciu tysięcy lat joga wielokrotnie ulegała zmianom, dostosowując się do różnych warunków społecznych i kulturowych. Ta zdolność adaptacyjna zawsze była źródłem jej bogactwa i trudnej do ogarnięcia wielowymiarowości. Wydaje się jednak, że wielka popularność jogi i dość zaskakująca różnorodność form, jakie współcześnie przyjmuje gubi coraz częściej jej zasadnicze przesłanie. Coraz rzadziej postrzega się jogę jako ścieżkę duchową, drogę prowadząca ku transcendencji. Staje się raczej wyszukaną, egzotyczną formą gimnastyki, modnym sposobem na spędzanie wolnego czasu, utrzymanie kondycji fizycznej, zgrabnej figury i dobrego samopoczucia.

Niniejsze opracowanie jest próbą ukazania tradycji jogi, jej bogactwa i różnorodności. Prześledzenie dziejów jogi od najwcześniejszych, możliwych do uchwycenia początków aż po czasy współczesne, pozwoli Czytelnikowi – taka jest przynajmniej moja intencja – zapoznać się z różnymi jej aspektami i formami, a przede wszystkim uchwycić tę myśl, która leży u ich podstaw i wyraża jednocześnie najgłębszą istotę jogi.

Mircea Eliade pisał, że „... joga stanowi charakterystyczny wymiar ducha indyjskiego, i to w takim stopniu, że wszędzie, gdzie wniknie się w religię i kulturę Indii, napotyka się bardziej lub mniej czyste formy jogi". Nie jest możliwe wyczerpujące opisanie owego „indyjskiego ducha" w tak krótkim opracowaniu, jak to, które Czytelnik trzyma przed sobą. Wątpię, czy w ogóle jest to możliwe... W niniejszej książce przedstawiono więc jedynie wybór problemów uznanych za najbardziej reprezentatywne dla tradycji jogi.