Klaudia Adamowicz, Wizerunek mężczyzny w visual kei, Kraków 2015.

Publikacja odnosi się do japońskiego fenomenu subkulturowego stylu muzycznego visual kei. Jego istotę stanowią efekty wizualne widoczne zarówno w wizerunku muzyków, tworzonych przez nich teledyskach, koncertowych przedstawieniach, a nawet na okładkach ich płyt, co razem przyczynia się do wielowymiarowości przekazu. Inną charakterystyczną cechą jest fakt, że zdecydowaną większość muzyków stanowią mężczyźni.
Książka przyjmuje formę monografii ukazując wielość form i zróżnicowanie zjawiska, które czerpie motywy zarówno z kultury rodzimej, jak i z kultur obcych, szczególnie kultury zachodniej (np. glam rock, motywy gotyckie). Książka porusza również kwestię związków visual kei z japońską popkulturą (np. shōjo, mangi YAOI), odnosi wizerunek muzyków do definicji męskości w Japonii, estetyki ciała, znaczenia cross-dressingu oraz charakterystyki japońskiego teatru.
Całość zjawiska ukazana zostaje jako wielobarwny spektakl, transkulturowa mieszanka – „Świat, którego nie ma, bohaterowie, którzy nie istnieją, geje niemający swojej reprezentacji w realnym świecie, Zachód będący jedynie ideą nieistniejącej krainy, dzieciństwo, które odeszło na zawsze, o ile w ogóle miało prawo zaistnieć w tak wyidealizowanej formie, a nawet Japonia, która zniknęła wraz z początkiem modernizacji – visual kei to baśń, która czerpiąc pomysły z wszystkich możliwych źródeł, tworzy własną opowieść o pięknie".